PHOTOGRAPHY WEBLOG

De Amsterdamse fotogalerie News Photo sluit per 1 november de deuren. De zaak aan de Haarlemmerstraat, waar klanten actuele nieuwsfoto's konden kopen en laten afdrukken, was financieel geen succes. Fiona Rempt, één van de twee bedrijfsleidsters: "We hebben gisterochtend besloten te stoppen. We geloven er niet meer in, de koek is op."

Eigenaar Bart Lubbers begon tweeënhalf jaar geleden vol enthousiasme met zijn fotogalerie op de hoek van de Prins Hendrikkade en de Martelaarsgracht. Bezoekers konden er dagelijks wisselende nieuwsfoto's op groot formaat bekijken en kopen. Ook werden foto's uit archieven verkocht.

News Photo moest vorig jaar al uitwijken naar een kleinere zaak aan de Haarlemmerstraat. De eigenaar en zijn medewerksters hoopten daar financieel beter rond te komen door de nadruk te leggen op verkoop van mooie, op aluminium gedrukte fotoprints. De doorstart verliep echter niet naar wens, vertelt Lubbers. "De uitgaven waren hoger dan de inkomsten."

Ondernemers die geïnteresseerd zijn in een overname kunnen zich bij Lubbers melden. De foto's die nog in de winkel hangen, gaan niet in de uitverkoop, zegt Lubbers: "Fotografen krijgen een percentage van de opbrengst, we kunnen het niet maken hun werk in de uitverkoop te gooien."

Bron: Het Parool.

Op zoek naar het mooiste plekje voor de beste foto bivakkeert hij dagenlang in verlaten hutjes; Frans Lanting is natuurfotograaf en weet natuurlandschappen en wilde dieren altijd op een unieke manier te fotograferen. Maar wat maakt zijn foto’s zo uniek? In MAX & Loretta onthult hij zijn geheim. Op dit moment maakt Frank een tour door Europa met zijn foto-expositie Leven op Aarde.

Maandag 29 oktober, 17.35-18.25, Nederland 2.

Het Britse dagblad The Telegraph besteedt vandaag aandacht aan het zestigjarig bestaan van het agentschap Magnum, met foto's van en filmpjes over de betrokken fotografen. En, al eerder hier vermeld, het kolossale boek Magnum Magnum dat op 12 november uitkomt.

Vanavond in De Leugen Regeert:

Vraagtekens bij de beroemde oorlogsfoto van Capa.

22.50 - 23.30, Nederland 2.

Kantonrechter J. Westhoff heeft vrijdag de Amsterdamse straatfotograaf Theo Niekus vrijgesproken van het overtreden van de Algemene Plaatselijke Politieverordening (APV) wegens het "zich hinderlijk ophouden in een portiek" op de hoek van de Dam en het Damrak.

Officier van justitie J. Heus had de vrijspraak gevorderd. Rechter en officier waren met elkaar eens dat de politie Niekus ten onrechte op de bon hadden geslingerd. De fotograaf had weliswaar op 20 juni in dat portiek gestaan, maar hinderlijk was hij niet geweest.

Wél enigszins hinderlijk vond de rechter dat Niekus en de FotografenFederatie zoveel ophef hebben gemaakt over de zaak. Niekus loopt al sinds jaar en dag gewapend met een fotocamera door de Amsterdamse binnenstad, om daar het alledaagse en minder alledaagse op de gevoelige plaat vast te leggen. De zittingszaal was gevuld met belangstellenden en pers, op de zaak attent gemaakt door de federatie. Tot verbazing van Westhoff, die de zaak eerst en vooral als "klein" typeerde. "En kleine zaken moet je klein houden, daar is de rechtstaat mee gediend."

Het feit dat Niekus, terwijl hij zijns inziens zijn werk stond te doen, door drie agenten werd aangesproken op zijn aanwezigheid in dat portiek, was hem en vervolgens de federatie in het verkeerde keelgat geschoten. Maar daarover gíng de zaak helemaal niet, stipuleerden zowel de officier als de rechter. De zaak concentreerde zich op het overtreden van de APV: het gebied op en rond de Dam maakt deel uit van een zone in de stad die de gemeente heeft bestempeld tot 'noodgebied'. De politie heeft tot taak de overlast te beperken en, bijvoorbeeld, de straathandel in drugs de kop in te drukken.

Niekus lijkt zichzelf vooral in de problemen te hebben gebracht door slechts summier te antwoorden op de vraag van de agenten wat hij daar deed. "Ik sta hier." Rechter Westhoff vroeg zich hardop af of dat nou wel zo'n "adequaat antwoord" was geweest en waarom hij niet heeft gezegd dat hij aan het fotograferen was. Niekus kreeg twee bekeuringen: eentje wegens het niet kunnen tonen van een identiteitsbewijs en eentje wegens zijn APV-overtreding.

Niekus' advocaat J. Hengeveld kon zich de verontwaardiging over de lotgevallen van zijn cliënt wél voorstellen. Het komt volgens hem steeds vaker voor dat agenten hun bevoegdheden gebruiken om fotografen het werk te beletten. "Zorgwekkend", aldus de raadsman. Volgens Niekus komt "de vrije straatfotografie", waar Nederland volgens hem een traditie heeft hoog te houden, "steeds vaker in een kwaad daglicht te staan."

Bron: ANP.

Het nieuwe boek van de gerenommeerde Braziliaanse fotograaf Sebastião Salgado, "Africa", wordt uitgegeven door Taschen. Het boek kost 49,95 euro.

This book brings together Salgado’s photos of Africa in three parts. The first concentrates on the southern part of the continent (Mozambique, Malawi, Angola, Zimbabwe, South Africa, Namibia), the second on the Great Lakes region (Congo, Rwanda, Burundi, Uganda, Tanzania, Kenya), and the third on the Sub-Saharan region (Burkina Faso, Mali, Sudan, Somalia, Chad, Mauritania, Senegal, Ethiopia).

Vanavond is er een signeersessie in de Taschen-boekwinkel in Parijs:

Sebastião Salgado at the TASCHEN Store Paris for a book signing for 'Africa'

2, rue de Buci, 75006 Paris, Tel: 01 40 51 79 22, France
Chez TASCHEN, vendredi 26 Octobre de 18h à 20h

Diamond Matters - Photographs by Kadir van Lohuizen / NOOR

October 30 - December 4

Opening reception and booksigning with the artist on October 30, 5-8pm
Umbrage Gallery, 81 Front Street.

Mocht u in de buurt zijn:

DIRECTIONS
By Train:
F Train to York St. Turn right on Jay St.
A/C Train to High St., take Cadman Plaza West / Henry Street Exit.
Cross Cadman Plaza West, walk through park, stay left, walk downhill on Washington St.

By Bus:
B61 to York and Gold streets

By Car from the Brooklyn Bridge:
Stay in the right lane.
Take the Cadman Plaza West exit.
Make a right on Front Street, then left onto Main Street.
Road bears right and becomes Plymouth Street.
Make a right onto Washington Street.

By Car from the Manhattan Bridge:
Stay in left lane.
Turn left onto Concord Street, then left onto Gold Street.
Make a left onto Water Street, right on Main Street.
Road bears right and becomes Plymouth Street.
Make a right onto Washington Street.

Vrienden van de zo jong overleden fotojournaliste herdenken haar op de website van National Geographic Magazine.

De Amerikaanse fotograaf Steve McCurry, vooral beroemd vanwege zijn foto van het Afghaanse meisje met de groene ogen, teert de laatste jaren meer op zijn roem dan dat hij met veel nieuw werk komt. Zo verschijnt er elk jaar tegen de kerst steevast een boek van hem met grotendeels eerder gepubliceerde foto's. Zijn laatste uitgave "In The Shadow Of Mountains" is een selectie van de foto's die hij de afgelopen 30 jaar maakte in Afghanistan, maar dan wel inclusief onbekend werk. De coverfoto komt u misschien alvast bekend voor, hij maakte die tijdens het filmen van de documentaire "Search for the Afghan girl".

Steve McCurry has covered many areas of international and civil conflict, including the Iran-Iraq war, Beirut, Cambodia, the Philippines and the Gulf war, but his continuing coverage of Afghanistan is perhaps his greatest achievement. It was with his first images of Afghanistan that McCurry established his reputation as a photojournalist. In 1979, disguised in native dress, McCurry crossed the Pakistan border into rebel-controlled Afghanistan, shortly before Soviet troops invaded in support of the failing Marxist government. When he emerged, he had rolls of film sewn into his clothes, images which would be published around the world as among the first to show the conflict there. His coverage won him the Robert Capa Gold Medal for Best Photographic Reporting from Abroad, an award dedicated to photographers exhibiting exceptional courage and enterprise. Throughout his career McCurry has returned to Afghanistan time and time again - under different regimes and at times of civil unrest - to document the people, the landscape and the heritage of this troubled, yet captivating, country. Each image is accompanied by a brief text providing geographical and historical background.

Agfa-Gevaert is in Frankrijk aangeklaagd wegens oplichting. De klacht werd ingediend door veertig fotowinkeliers bij de rechtbank van Nanterre. De winkeliers die de klacht indienden kochten bij Agfa-Gevaert mini-laboratoria om foto's te ontwikkelen, voor een prijs van bijna 100.000 euro minilab. Maar kort daarop - in 2004 - verkocht Agfa deze activiteit over aan een ander bedrijf, Agfa Photo France. Met het succes van digitale fotografie verloren de laboratoria grotendeels hun nut en ging het bedrijf dat ze beheerde failliet.

Volgens de klagers is Agfa Photo France een lege doos waarvan het faillissement geen cent kostte aan het moederbedrijf. Ook in Duitsland riskeert Agfa-Gevaert met geld over de brug te moeten komen. Daar liet de curator van Agfa Photo al weten dat hij 60 miljoen euro gaat eisen van de moedermaatschappij.

‘De Vallende Soldaat’ van oorlogsfotograaf Robert Capa is dé icoon van de Spaanse burgeroorlog (1936-‘39) en de moderne fotojournalistiek geworden.

De foto toont het fatale moment waarop de republikeinse soldaat Federico Borrell García op 5 september 1936 aan het front van Cerro Muriano (Córdoba) dodelijk wordt getroffen door een scherpschutter van het fascistenleger van de latere dictator Franco. Maar belangrijker nog: het beeld legde voor het eerst in de historie het precieze moment vast van de dood tijdens een oorlog.

Toch is Capa’s foto altijd door controverse achtervolgd geweest. Hij zou de foto in scène hebben gezet. Er zouden negatieven bestaan waarop de soldaat opstaat en weer wegloopt. En negatieven waarop een tweede soldaat is te zien die net zo ‘dodelijk’ neerzijgt.

Medio jaren negentig leek een einde te komen aan de discussie rond de foto die Capa officieel ‘Loyalist Militiaman at the Moment of Death’ had genoemd. De identiteit van de neergeschoten Federico Borrell Garcia werd vastgesteld door zijn jongere broer Evaristo. Bovendien was het Capa’s biograaf Richard Whelan na diverse gesprekken met politie-experts gelukt tot een reconstructie te komen van de noodlottige gebeurtenis.

Capa zou enkele republikeinse soldaten hebben overgehaald een aanval te veinzen voor de foto. Maar tijdens de fotosessie zouden de soldaten daadwerkelijk zijn aangevallen en was Borrell García echt omgekomen. Als belangrijkste bewijs wees Whelan op de gekromde vingers van de getroffen soldaat. Een levend iemand zou instinctief zijn handen uitsteken om zijn val te breken.

Jarenlang was deze theorie onomstreden. Maar de zojuist verschenen documentaire The Shadow of the Iceberg stelt opnieuw ernstige vraagtekens bij de beroemde foto.

Een patholoog-anatoom zegt in de film ‘geen logische verklaring te kunnen vinden voor de dood van de soldaat’. Een strijdmakker uit de burgeroorlog zou al in 1937 hebben verklaard dat Borrell Garcia achter een boom werd neergeschoten. Op de foto is echter geen boom te zien.

Bron: Volkskrant.

Jammer dat Capa's biograaf Richard Whelan de maker van de documentaire niet meer van repliek kan dienen. Whelan is eind mei 2007 overleden, tijdens de voorbereidingen van de tentoonstelling Robert Capa: This is WAR! in het International Center of Photography in New York.

Net in de week dat ik me door het loodzware maar prachtige boek Robert Capa: The Definitive Collection worstel staat er alweer een nieuw boek over de wereldberoemde oorlogsfotograaf voor de deur: Robert Capa: This is WAR!. Half zo dik en dubbel zo duur als het eerder genoemde boek, ligt het vanaf de eerste week van november in de winkel, voor zo'n zestig euro.



Beschrijving:

At the heart of Robert Capa's lifework are his great images of war. This book examines in detail six of Capa's most important war reportages from the first half of his career: the Falling Soldier (1936), Chinese resistance to the Japanese invasion (1938), the end of the Spanish Civil War in Catalonia (November 1938 - January 1939), D-day (1944), the U.S. paratroop invasion of Germany (March 1945), and the liberation of Leipzig (April 1945). In connection with the last of those stories will be consideration of why Capa did not photograph the liberation of the Nazi concentration camps, together with the revelation of his photographs from Auschwitz and Birkenau in 1948. A chapter will be devoted to each of the reportages, with extensive historical and biographical text from Richard Whelan's thorough revision and enlargement of his definitive biography of Capa, first published in 1985. Each section will be profusely illustrated by largely unseen original materials such as vintage prints, contact sheets, caption sheets, letters, and magazine layouts, all drawn from the vast Robert Capa Archive at the International Center of Photography. The book's introduction will be a major essay by Whelan about Capa and the rise of the picture press in Europe and America.

De inschrijvingstermijn voor de Bouw in Beeld prijs 2008 is geopend. De competitie biedt Nederlandse fotografen de kans zich te presenteren op belangrijke culturele podia en mee te dingen naar een geldprijs van 10.000 euro. De fotografieprijs is een initiatief van de Edgar Degas Stichting in samenwerking met Ballast Nedam. Voor het tweede achtereenvolgende jaar kunnen fotografen hun voorstel voor een fotoserie inzenden waarin de relatie tussen de disciplines fotografie en architectuur centraal staat.

Dit jaar is het thema Mijn Ruimte, Mijn Plek.

Fotografen en beeldend kunstenaars, professioneel werkzaam en woonachtig in Nederland, worden uitgenodigd vóór 30 november 2007 werk in te sturen in de vorm van een portfoliomap of doos op maximaal A3 formaat met maximaal 20 beelden. Adresgegevens en een CV moeten zijn bijgesloten. Het getoonde werk mag niet ouder zijn dan 5 jaar en moet een duidelijke affiniteit laten zien met het thema. Daarnaast word je verzocht een concreet projectvoorstel in te leveren van maximaal 500 woorden, met daarin je contactinformatie, je uitgangspunten, werkwijze en beoogd resultaat.

Voor zowel het portfolio als de motivatie geldt: Digitale inzendingen (op cd/dvd etc.) worden NIET behandeld. Studenten zijn uitgesloten van deelname, uitgezonderd studenten van master-opleidingen/werkplaatsen.

Voor de opdracht is een onkostenvergoeding (reiskosten, filmmateriaal) beschikbaar van € 1.000 per geselecteerde fotograaf. Alle materialen t.b.v. de tentoonstelling (zoals afdrukken, vergrotingen en lijsten) worden door de opdrachtgever betaald. Het gemaakte werk wordt van 17 juni tot 12 juli 2008 in het Atrium van het stadhuis in Den Haag geëxposeerd. Daarna zal het werk ook op andere Nederlandse culturele podia getoond worden.

Een externe vakjury zal uiteindelijk bepalen wie de Bouw in Beeld fotografieprijs van € 10.000 in ontvangst zal nemen op de feestelijke opening van de tentoonstelling. Het werk zal na de tentoonstelling worden geveild. De opbrengst gaat voor 1/3 naar de fotograaf en voor 2/3 naar een goed doel.

Bouw in Beeld prijs
Nieuwe Keizersgracht 58
1018 DT Amsterdam
Tel: 020-5352153
info@bouwinbeeldprijs.nl

De Peruviaanse fotojournalist Moises Saman, winnaar van twee prijzen bij de World Press Photo Awards dit jaar, heeft zich aangesloten bij het Britse agentschap Panos Pictures.

Moises Saman, die werkt vanuit New York, was de laatste zeven jaar als staffotograaf werkzaam voor het dagblad Newsday in zijn woonplaats. Hij maakte reportages van het conflict tussen Israël en de Palestijnen en de oorlogen in Afghanistan en Irak, en fotografeerde daarnaast nog in Nepal, Haiti, Libanon en Centraal-Amerika.

Saman heeft tot nu toe drie boeken gepubliceerd: This is War: A Witness to Man's Destruction (2004), Just War (2006) en Afghanistan: Broken Promise (2007), allen uitgegeven door Charta.

Gisteravond trad de roemruchte zangeres Amy Winehouse op in de Heineken Music Hall. Er mochten door persfotografen geen foto's van het concert worden gemaakt. Dat voorrecht bleef voorbehouden aan een fotograaf van de platenmaatschappij Universal Music. Zulks tot frustratie van een flink aantal Nederlandse persfotografen (waarvan sommigen misschien al droomden van een lucratieve verkoop aan de Britse tabloids).

Op 84-jarige leeftijd is afgelopen donderdag de oud-persfotograaf Dick van Loon overleden. Hij is maandag in stilte gecremeerd in Schagen.

Dick van Loon werkte ruim veertig jaar als persfotograaf in Den Helder en omgeving. Voor het Noordhollands Dagblad fotografeerde hij het dagelijks nieuws in de Noordkop. Enkele van zijn foto's haalden de (inter)nationale pers, zoals die van het koninklijk huis en die van de spectaculaire actie van de marine tegen de hasjkotter 'Lammie' in 1974.

Bron: Noordhollands Dagblad.

De fotografe Annelies Romein, dochter van historici Jan en Annie Romein-Verschoor, is op 13 oktober in haar woonplaats Amsterdam overleden. Dit heeft haar familie bekendgemaakt. Romein, geboren in 1925, verwierf bekendheid als portrettist van haar ouders en van Gerard Reve.

Haar foto's zijn gebruikt in diverse publicaties over Reve, zoals Over De Avonden door Gerard Raat en in het literaire herinneringenboek Hier schijnt de zon. Schrijvers over Schoort, Groet en Camperduin van Bernlef tot Reve.

Onder de naam Beb Spanjaard komt Romein voor in De Avonden van Reve.

Bron: NRC Handelsblad.


Untitled. Foto Annelies Romein

Niet lang geleden zat ik in het vliegtuig naast een man met een digitale fotocamera. Om de paar minuten maakte hij een foto door het cabineraampje, dat uitzicht bood op een tamelijk solide wolkendek. Hij moet er een paar dozijn gemaakt hebben. Hij keek niet eens achterop het beeldschermpje of zijn opnames interessant genoeg waren om te bewaren. Misschien zag hij zelf ook al in dat er niets op stond.

Maar waaróm maakte hij dan foto's?

De 'junkificatie' van de privécultuur als gevolg van de voortschrijdende digitalisering van de leefomgeving is nergens beter zichtbaar als in de amateurfotografie. Niet eerder was het zo gemakkelijk en goedkoop om een foto te maken, en het digitale bestandje op te slaan en te delen met wie dan ook. De hele manier van fotograferen is erdoor veranderd, en dan bedoel ik niet alleen dat niemand tegenwoordig nog door een viewer kijkt, omdat het kader ook van dertig centimeter afstand op het beeldschermpje is te zien, of dat veel digitale camera's een irritante laptime kennen tussen het indrukken van de 'ontspanner' en het nemen van de foto.

Het gaat me om de luiheid die digitale fotografie in de hand werkt. Ik spreek voor mezelf. In plaats van na te denken over een foto voordat ik hem neem, klik ik meestal maar wat in het wilde weg, in de hoop dat er iets aardigs tussen zit. Vaak zit er niets aardigs tussen, of althans niet de foto die ik, besef ik later, eigenlijk had willen hebben. De luiheid strekt zich ook uit tot degenen die worden geportretteerd. Vroeger was het maken van een foto een magisch moment. Tegenwoordig kijken kinderen, volwassenen ook trouwens, nauwelijks meer op als er een foto wordt genomen. En ze willen meteen het resultaat zien. Bevalt het niet, dan moet het over. Desnoods kan de foto nog op de computer worden bijgepoetst.

„Fotografie maakt van iedereen een toerist in andermans realiteit, en uiteindelijk in die van hemzelf', schreef publiciste Susan Sontag dertig jaar geleden in haar invloedrijke boek On Photography. Tegenwoordig wordt het steeds moeilijker om welke realiteit dan ook zonder toerisme tegemoet te treden.

Is het toeval dat ik de laatste jaren helemaal geen vakantiefoto's meer onder ogen krijg? Waarschijnlijk is de interesse in andermans vakantie sowieso tanende nu iedereen overal is geweest, maar het moet ook liggen aan de alomtegenwoordigheid van de fotografie en de daaruit voortvloeiende inflatie van het beeld. Het valt niet mee te genieten van digitale foto's. Dat heeft te maken met de beeldkwaliteit - digitale foto's zijn harder en kouder - maar dat is niet het belangrijkste. Vooral de kwaliteit van de 'foto-ervaring' is achteruitgegaan.

Tien jaar digitaal fotograferen met camera's met steeds meer megapixels (volgens professionele fotografen gaat het trouwens vooral om de kwaliteit van de lens, maar dat terzijde) heeft mij op dit moment precies 3.024 'onderdelen' opgeleverd, meldt iPhoto, het Apple Macintosh-programma waarmee ik mijn fotobibliotheek 'beheer'. Hoeveel van die foto's heb ik laten afdrukken op papier? Een fractie, omdat ik weet dat de afdruk van een digitale foto zijn slechte eigenschappen uitvergroot. Een digitale foto laat zich, vind ik, het beste digitaal bekijken: op een computer dus. Toch kijk ik zelden naar een digitale diavoorstelling.

Het onmiddellijke karakter van digitale fotografie heeft een groot deel van de lol van het medium weggenomen. Vroeger nam je een foto, en als het rolletje op was, liet je het ontwikkelen en afdrukken; pas later volgde de haast heilige bezichtiging thuis op de bank. Tussen klikken en kijken verstreken op zijn minst twee weken. Dat uitstel verhoogde het genot. Idealiter gingen die foto's vroeg of laat in een mooi album, dat album belandde in een kast, en kon op elk moment worden geraadpleegd voor de periodieke, broodnodige dosis nostalgie en zelfreflectie.

Nu kijk ik tijdens het fotograferen een paar keer naar de foto's die ik heb gemaakt, omdat ik moet besluiten of ik ze wil bewaren. Tijdens het uploaden naar de computer zie ik ze nog een keer. Eigenlijk komen die foto's me op het moment dat ze goed en wel zijn opgeslagen in mijn fotobibliotheek alweer mijn keel uit.

Cultuurfilosoof Walter Benjamin zag in de jaren dertig de reproduceerbaarheid van kunstvormen als fotografie en film als een revolutionaire ontwikkeling. Dankzij digitale technologie en internet is de reproduceerbaarheid ook nog eens schier oneindig, vrijwel kosteloos en onmiddellijk geworden. Het resultaat? Een oceaan van digitale junk.

Viktor Frölke, oud-correspondent van NRC Handelsblad in diezelfde krant.